Ready for take-off
Door: Thomas
Blijf op de hoogte en volg Thomas
16 Juni 2014 | Verenigde Staten, Salt Lake City
Dag bedje, dag kamer, dag huis. Zo nam ik vroeger elk jaar afscheid, als ik opgevouwen op de achterbank bij dag en dauw voor drie weken op vakantie ging.
Vandaag is toch wel anders. Alhoewel, opnieuw zit ik bij dag en dauw opgevouwen in de auto. Met Californication van de Red Hot Chilli Pepers op de radio, kijk ik nog een keer uit over de uitgestrekte polderweilanden. Ik zie mijn moeder en zusje, die de korte nacht proberen in te halen in de auto, en kan de opwinding, de stress en het ongeloof met al mijn Groningse nuchterheid niet meer tegenhouden. Stilletjes rolt een traan over mijn wang, over de gekrulde mondhoeken van een onuitwisbare glimlach.
Politiek is mijn hobby; dat weet iedereen. Dit jaar vierde ik al mijn eerste lustrum van mijn politieke carriere. Ik ben veel met de politieke spelletjes bezig en je kan me er ook gerust voor wakker maken. Maar als je me zou vragen waar mijn passie ligt, pak dan maar een stoel en een biertje, want de komende uren praat ik je de oren van het hoofd over de real deal: Amerikaanse politiek.
Met een vrij semester dat samen valt met de Midterms (verkiezingen van het Amerikaanse Congres), was ik al snel uit over de opvulling van mijn zeeen van tijd. Ik moest en zou naar de plek waar thuis hoor. In februari koos ik te solliciteren voor een campagne in een spannend district met een Democratische kandidaat die indruk maakte. Amanda Renteria in het 21ste congressioneel district van California was mijn match.
De eindeloze mailcontacten, papierwerk en bureaucratie laat ik hier buiten beschouwing. Het is namelijk slaapverwerkend, af en toe deprimerend, maar belangrijker nog het is bijzaak. De uitkomst, daar gaat om (politiek 101). Het proces was fragiel en het bleef maar al te lang onzeker of mijn droomreis ooit van de grond zou komen. Dat was dan ook de reden dat ik bijna niemand vertelde over mijn plannen. Vragen over toekomstplannen ontweek ik stelselmatig, ik hield lange termijn afspraken af en gaf zo heel af en toe cryptische aanwijzingen cadeau (die zo onbegrijpelijk waren dat waarschijnlijk niemand mij begreep). Mijn plan liep gesmeerd en de Groningse nuchterheid hielp me om aan de grond te blijven en pas tevreden te zijn als ik een visum letterlijk in mijn handen vast zou houden.
Op 10 juni 2014 kreeg ik het verlossende woord van Charles, de consulaatman. De sluizen konden open; de stroomversnelling kon worden ingezet. Binnen een week (eigenlijk 5 dagen!) zat ik gepakt en al in de auto naar Schiphol, de wieg van vele avonturen.
In de afgelopen dagen waren de meest gevraagde vragen: waar ga je nou eigenlijk heen, en wat ga je nou eigenlijk doen daar? Bij deze voor once and for all: Fresno, California, is waar de reis begint. Daarna brengt de Californische zon mij naar waar ik nodig ben. En dan die tweede brandende vraag: wat ga je nou eigenlijk doen? Tsja, dat is een goede vraag. Maar zou het niet jammer zijn als ik dat nu al verklap? Is het niet zonde dat jullie dan niets meer hebben naar uit te kijken in mijn reisverslagen? Misschien moet ik een tipje van de sluier oplichten: ik ga winnen!
Op Schiphol regel ik mijn laatste zaken. Check in, neem afscheid van ouders met brok in de keel en bereid me mentaal voor op het feit dat er geen lift in Fresno op mij staat te wachten, in tegenstelling tot wat ik men vertelde (speltip 1: leg nooit al je kaarten meteen op tafel). Ik voel mijn ogen prikken van vermoeidheid, terwijl ik een Roemeense mede-pasagier help met het vinden van de gate. Wie had dit een jaar geleden kunnen denken? Ik voel trots, voldoending en vastberadenheid door mijn aderen suizen. Als we opstijgen maken we een bocht waardoor ik mijn blik uit het raam kan werpen op ons vlakke kikkerlandje. Dag fietsenland, dag Hollandse nuchterheid, dag Nederland. Even voel ik me weer dat kleine jongetje: nu opgevouwen in een vliegtuigstoel.
Vandaag is toch wel anders. Alhoewel, opnieuw zit ik bij dag en dauw opgevouwen in de auto. Met Californication van de Red Hot Chilli Pepers op de radio, kijk ik nog een keer uit over de uitgestrekte polderweilanden. Ik zie mijn moeder en zusje, die de korte nacht proberen in te halen in de auto, en kan de opwinding, de stress en het ongeloof met al mijn Groningse nuchterheid niet meer tegenhouden. Stilletjes rolt een traan over mijn wang, over de gekrulde mondhoeken van een onuitwisbare glimlach.
Politiek is mijn hobby; dat weet iedereen. Dit jaar vierde ik al mijn eerste lustrum van mijn politieke carriere. Ik ben veel met de politieke spelletjes bezig en je kan me er ook gerust voor wakker maken. Maar als je me zou vragen waar mijn passie ligt, pak dan maar een stoel en een biertje, want de komende uren praat ik je de oren van het hoofd over de real deal: Amerikaanse politiek.
Met een vrij semester dat samen valt met de Midterms (verkiezingen van het Amerikaanse Congres), was ik al snel uit over de opvulling van mijn zeeen van tijd. Ik moest en zou naar de plek waar thuis hoor. In februari koos ik te solliciteren voor een campagne in een spannend district met een Democratische kandidaat die indruk maakte. Amanda Renteria in het 21ste congressioneel district van California was mijn match.
De eindeloze mailcontacten, papierwerk en bureaucratie laat ik hier buiten beschouwing. Het is namelijk slaapverwerkend, af en toe deprimerend, maar belangrijker nog het is bijzaak. De uitkomst, daar gaat om (politiek 101). Het proces was fragiel en het bleef maar al te lang onzeker of mijn droomreis ooit van de grond zou komen. Dat was dan ook de reden dat ik bijna niemand vertelde over mijn plannen. Vragen over toekomstplannen ontweek ik stelselmatig, ik hield lange termijn afspraken af en gaf zo heel af en toe cryptische aanwijzingen cadeau (die zo onbegrijpelijk waren dat waarschijnlijk niemand mij begreep). Mijn plan liep gesmeerd en de Groningse nuchterheid hielp me om aan de grond te blijven en pas tevreden te zijn als ik een visum letterlijk in mijn handen vast zou houden.
Op 10 juni 2014 kreeg ik het verlossende woord van Charles, de consulaatman. De sluizen konden open; de stroomversnelling kon worden ingezet. Binnen een week (eigenlijk 5 dagen!) zat ik gepakt en al in de auto naar Schiphol, de wieg van vele avonturen.
In de afgelopen dagen waren de meest gevraagde vragen: waar ga je nou eigenlijk heen, en wat ga je nou eigenlijk doen daar? Bij deze voor once and for all: Fresno, California, is waar de reis begint. Daarna brengt de Californische zon mij naar waar ik nodig ben. En dan die tweede brandende vraag: wat ga je nou eigenlijk doen? Tsja, dat is een goede vraag. Maar zou het niet jammer zijn als ik dat nu al verklap? Is het niet zonde dat jullie dan niets meer hebben naar uit te kijken in mijn reisverslagen? Misschien moet ik een tipje van de sluier oplichten: ik ga winnen!
Op Schiphol regel ik mijn laatste zaken. Check in, neem afscheid van ouders met brok in de keel en bereid me mentaal voor op het feit dat er geen lift in Fresno op mij staat te wachten, in tegenstelling tot wat ik men vertelde (speltip 1: leg nooit al je kaarten meteen op tafel). Ik voel mijn ogen prikken van vermoeidheid, terwijl ik een Roemeense mede-pasagier help met het vinden van de gate. Wie had dit een jaar geleden kunnen denken? Ik voel trots, voldoending en vastberadenheid door mijn aderen suizen. Als we opstijgen maken we een bocht waardoor ik mijn blik uit het raam kan werpen op ons vlakke kikkerlandje. Dag fietsenland, dag Hollandse nuchterheid, dag Nederland. Even voel ik me weer dat kleine jongetje: nu opgevouwen in een vliegtuigstoel.
-
16 Juni 2014 - 09:04
Annet Albronda:
Wat leuk !!! Ik ga je zeker volgen, succes, -
16 Juni 2014 - 10:14
Frits Boerema:
Wat een prachtig begin van de ontdekkingsreis en wat een mooie literaire opening.
Wij verheugen ons op alles wat nog volgt.
Het ga je goed.
opa en oma -
16 Juni 2014 - 16:03
Kathie:
Thomas heel heel veel plezier en geluk
toegewenst en we gaan je zeker volgen
Liefs Jeffry en Kathie -
16 Juni 2014 - 16:29
Douwe:
Gave shit!
Laat maar weten wanneer ik je kan zien op CNN ;) -
17 Juni 2014 - 09:21
Ab Bolt:
Thomas,
Veel plezier daar en erg leuk dat we op deze manier je een beetje kunnen blijven volgen.
suc6
Ab -
19 Juni 2014 - 18:56
Ramon Bolt:
Kleine Jan op reis in een grote wereld! Mooi stukje heb geschreven tot dusver, ik ga het zeker volgen. Heel veel succes aan de andere kant van de oceaan en laat ze wat zien daar aangezien je voor winst gaat! Het ga je goed en het allerbelangrijkste, veel plezier en succes. Gr. Ramon;) -
19 Juni 2014 - 19:24
Ellie:
Maak je dromen maar waar, wens je alle succes van de wereld!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
