Derde van de natie

‘100 DAYS LEFT’ staat in het groot geschreven op het bord dat hangt in ons kantoor. De spanning begint langzaam te stijgen, de paniek de ogen van de stafleden begint te zichtbaar te worden. Over 101 dagen zijn we klaar. Dit is wat wij in de 2430 uren doen tot het ‘moment supreme’.

Ik ben eerlijk als ik zeg dat ik dit verhaal met moeite heb geschreven. Niet omdat er niets te vertellen is, maar omdat ik voorzichtig ben in wat ik deel. Noem me krampachtig, geschift, maar in politiek kun je soms niet voorzichtig genoeg zijn. De oren en ogen van de vijand zijn overal… Dit is wat ik je kan vertellen.

In het voorste gedeelte van ons kantoor staan drie lange tafels met telefoons. Hier werken drie ‘field organizers’ (FO), een ‘regional field director’ (RFD) en een ‘fellow’ meer dan fulltime. Ruim 100 uren in de week zoeken zij vanuit hier contact met kiezers. In de ochtenden lopen zij enigszins verdwaald door de straten van East-Bakersfield. Bij ruim 40 graden en met de stank van rottend afval, verjagen zij hongerige zwerfhonden, die op zoek zijn naar mensenliefde. Ze spreken met kiezers aan de deur, praten over hun ellende en over de hoop die wij hen kunnen brengen. Hier is waar wij de stemmen vandaan halen. Dit is onze achtertuin. In de middag bellen onze stafleden vanuit het kantoor op 18th Street. Smekend proberen zij vrijwilligers te rekruteren. We willen ‘facetime’ met 30.000 kiezers, de tijd begint te dringen. Tussen de gesprekken door fleuren ze de weinige vrijwilligers, die kiezers bellen, op. De slogan is: ‘vrijwilligers komen voor de kandidaat, maar blijven voor jou’. Dat is het zware werk van onze mannen en vrouwen in onze vier kantoren in het district. Sommige zonder airconditioning, sommige zonder internet. Wij, Democraten, zijn arm, maar harde werkers. Pas als de zon al uren onder is, gaat de deur op slot. Morgenochtend komen we terug.

In Sanger, twee uur rijden van Bakersfield, werken de drie medewerkers van het financiën team. Ze screenen donors, organiseren ‘fundraisers’, bellen donors in het hele land en doen er alles aan geld in de kas te brengen. We hebben een lange weg te gaan, de Republikein Valadao heeft inmiddels al twee keer zoveel geld binnen gehaald. Toch doen we het niet slecht, in Augustus breidt het team opnieuw uit. Van negen ‘field organizers’ gaan we naar zeventien. Niet slecht voor een campagne. Misschien zijn we wel de grootste van California.

Achterin het kantoor in Bakersfield, verstopt achter al het eten, is het kantoor van communicatie. Het kleinste team: een staflid en een stagiair. Zij houden contacten met de pers, houden sociale media bij, regelen interviews, bereiden interviews voor met Amanda, schrijven persberichten, maken foto’s en doen veel research. Communicatie wordt steeds belangrijker in politiek. Wie niet goed voor de dag komt, is kansloos op ‘election day’.

En dan ik. Ik ben de vreemde eend in de bijt. Op maandag en vrijdag ben ik een FO. Op dinsdag en donderdag heb ik verstand van geld. op woensdag gehaktdag schrijf ik samen met communicatie. In het weekend ben ik vrij, althans op papier.

Het leven van een campagnevoerder is niet gemakkelijk. Lange uren, geïmproviseerde maaltijden, geïmproviseerde slaapplekken en geïmproviseerde kantoorartikelen. Wie luxe verwacht, kan beter weg blijven. Je ben op jezelf aangewezen, je bent op elkaar aangewezen. Je bent een team, een familie. Je deelt de vele uren, de stress, de wekelijkse mental-breakdowns, die iedereen heeft. Maar aan het eind van de dag wordt je ervoor beloond: van alle campagne die er zijn, alle 435 campagne van de oost- naar de westkust, is dit de campagne die op nr 3 staat in de meeste contacten met kiezers. Met bloed, zweet en tranen zijn hebben we brons. Goud is niet ver weg.